Naszym gościom z duchowego Związku Sowieckiego...
„Tchórzostwo jest największą ułomnością człowieka" napisał najzupełniej słusznie wielki (największy?) pisarz rosyjski (i nie tylko) Michał A. Bułhakow w swojej genialnej powieści "Mistrz i Małgorzata". We wcześniejszym, również genialnym, choć wg innych kryteriów, opowiadaniu "Psie serce" (napisanego i zakazanego w ZSRR przez 62 lata) umieścił nasz mistrz scenę ponadczasowo charakteryzującą człowieka sowieckiego (tzw. homo sovieticus), niezależnie od pochodzenia narodowościowego i epoki w której przyszło mu istnieć.
Kiedy pijanego Szarikowa pytają się dlaczego ukradł 20 rubli z portfela gospodarza, sugerując, że tylko on mógł to zrobić, złoczyńca wypiera się tego oczywistego faktu, odpowiadając, że sprawcą kradzieży mógł być szlachetny asystent profesora lub poczciwa jego pokojówka. Dla wszystkich na świecie jest jasne, że ostatnią rzeczą na świecie, do której była by ona zdolna, jest taka bezczelna kradzież, natomiast pijany entuzjasta komunistycznych idei musiał się przecież za coś upić, a źródła dochodu nie posiadał.... Mimo to odpowiada:
- A może Zinka ukradła…
Jest to typowe sowieckie zachowanie, postępowanie typu ludzi wykutych, wytresowanych po triumfie bolszewickiej, antyrosyjskiej kontrrewolucji. Jeszcze starzy, antycarscy bolszewicy nie wstydzili się otwarcie wyznawać:
„Niech 90 % rosyjskiego narodu zginie, byle by 10 % dożyło światowej rewolucji” – Lenin :
«Пусть девяносто процентов русского народа погибнет, лишь бы десять процентов дожили до мировой революции»
„Im więcej przedstawicieli reakcyjnego duchowieństwa i burżuazji uda nam się pod tym pretekstem rozstrzelać, tym lepiej” - Lenin
„Na Rosję, na Ruś plujemy! Nie zostawiliśmy kamienia na kamieniu z wielowiekowej budowli państwa rosyjskiego, eksperymentujemy na żywym, jeszcze, niech go diabeł porwie, żywym organizmie narodu, jak student pierwszego roku medycyny „pracuje” nad trupem bezdomnego… bez najmniejszego współczucia do tych, kto jest potrzebny jako nawóz dla przyszłego komunistycznego urodzaju.” - Bucharin, główny ideolog kompartii Lenina.
Od czasów panowania chytrego, ostrożnego do granic tchórzostwa Stalina komuniści rozpoczęli swoje zbrodnie wstydliwie zrzucać na inne okoliczności. I tak 7 milionów ofiar głodowej śmierci wśród niezależnego chłopstwa Powołża i Ukrainy (tzw. kułaków) tłumaczono nieurodzajem, choć prawdziwym powodem była celowe „ostateczne rozwiązanie problemu średniego chłopstwa i przeludnienia na wsi”. Ludobójcze praktyki wobec polskiej i innych mniejszości narodowych w Białoruskiej i Ukraińskiej Socjalistyczną Republice Sowieckiej przykrywano walką z trockistowskimi i pozostałymi wrogimi Bolszewii agentami.
Oczywiste dla całego świata sowieckie sprawstwo Zbrodni Katyńskiej (nie tylko w lasku katyńskim, ale i w Charkowie i Twerze, gdzie Niemcy w 1941 r. nie dotarli) nad polskimi (białopolakami jak nazywano ich w Sowdepii) oficerami przerzucano na germańskich nacjonalsocjalistów. I do dziś wzorem generalissimusa Stalina część duchownych potomków Szarikowów nie może, a może po prostu nie chce uwierzyć w winę Sowietów. A może tylko nie chce przyznać się do niej. Mimo świadectw od Gorbaczowa, Jelcyna, Miedwiediewa, a nawet Putina. Chwytając się takich „dowodów” NKWD-owskiej niewinności jak niemiecka amunicja, niemieckiej produkcji sznurek, którymi wiązano ofiary oraz „niemiecki” porządek z jakim zakopano trupy. Duża część rosyjskojęzycznych gości tego forum podzielała, chwytała się takich pseudowymówek. (Przypomina się pytanie z tego forum sprzed 2 lat „Z KIM MY ROZMAWIAMY ?” i II część odpowiedzi Konrada)
Podobny przykład tchórzliwego zakłamania ma miejsce wśród tych samych wyznawców wielkości i niewinności Sowieckogo Sojuza odnośnie jednej z ostatnich jego zbrodni – tragicznych wydarzeń 13 stycznia 1991 roku w Wilnie.
Duchowi spadkobiercy ZSRR samookłamują siebie obarczając odpowiedzialność za 14 zabitych przez Armię Sowiecką Litwinów właśnie na … Litwinów. Wg ich wersji działacze „Sajudisu” (takiej litewskiej narodowowyzwoleńczej „Solidarności”) ostrzelali z broni myśliwskiej (jakby załatwić broń używaną przez sowieckie wojska okupacyjne było by jakimkolwiek problemem wobec wszechobecnej demoralizacji i korupcji w nich panującej!) tłum swoich rodakówbroniących własnymi piersiami wieży Litewskiej Telewizji w wileńskich Łoździejach [= Lazdijai]. Starających się uniemożliwić zbrojny zajazd pancernych i specjalnych oddziałów Armii Sowieckiej na ten skrawek litewskiejsuwerenności. Aby tymi ofiarami obciążyć właśnie kochających pokój i dobro sowieckich „mirotworców” [= peacemaker (ang.)].
O decyzji podjęcia samego szturmu, o rozkazach ściągających na miejsce „operacji” tysiące sołdatów i setki wozów bojowych Armii Sowieckiej zwolennicy tej alternatywnej wersji historii wolą milczeć.
Mityczne rany po broni myśliwskiej, podobnie jak niemiecka amunicja u ofiar katyńskich ma według nich świadczyć o sowieckiej niewinności oraz o litewskiej i polskiej perfidii niesłusznie oskarżającej pamięć takiego wspaniałego, dobrego i pokojowego mocarstwa.
I jak tu u nich, XXI-wiecznych szowinistów, nienawidzących Zachodu i demokratycznych wartości, choć chętnie korzystają z zachodnich zdobyczy cywilizacyjnych, np. internetu, nie doszukiwać się podobieństw z Poligrafem Poligrafowiczem Szarikowem, który wypierał się oczywistej kradzieży pieniędzy przeznaczonych na wódkę? Lub bliznę po operacji uczłowieczającej go objaśniał raną odniesioną w walkach z Białą Gwardią? Mimo, że wcześniej deklarował swoją niechęć do wojskowej powinności obrony kraju i rewolucji.
Wspomniana powyżej odpowiedź „niewinnego” Szalikowa w/s ukradzionych pieniędzy:
Literacki oryginał w oryginale:
„От двух червонцев Шариков категорически отперся и при этом выговорил
что-то неявственное насчет того, что вот, мол, он не один в квартире.
- Ага, быть может, это доктор Борменталь свистнул червонцы?
Осведомился Филипп Филиппович тихим, но страшным по оттенку голосом.
Шариков качнулся, открыл совершенно посоловевшие глаза и высказал предположение:
- А может быть, зинка взяла...
- Что такое?.. - Закричала Зина, появившись в дверях как привидение, прикрывая на груди расстегнутую кофточку ладонью, - да как он...
Шея Филиппа Филипповича налилась красным цветом.
- Спокойно, зинуша, - молвил он, простирая к ней руку, - не волнуйся, мы все это устроим.
Зина немедленно заревела, распустив губы, и ладонь запрыгала у нее на ключице.
- Зина, как вам не стыдно? Кто же может подумать? Фу, какой срам!”
Na zakończenie dla pełnego obrazu Szarikowów typowo bolszewicko bezczelna odpowiedź Wiaczesława Mołotowa, ministra spraw zagranicznych ZSRR (i premiera rządu jednocześnie), tego samego od określenia Polski jako „pokracznego bękarta Wersalu”, na amerykańską krytykę sowieckiej aneksji krajów nadbałtyckich w 1940 r.:
„Wiemy, że niektórym w USA nie po myśli są sukcesy sowieckiej polityki zagranicznej. Przyznam jednak, że mało to nas obchodzi. Jednak to, że władze USA bezprawnie zajęły złoto niedawno „kupione” (sic! i cudzysłów ode mnie – W.) przez nasz sowiecki Bank Państwowy w bankach Litwy, Łotwy i Estonii, musi wywołać nasz zdecydowany protest.
W tym wypadku możemy tylko przypomnieć, rządowi USA i Anglii, o ich odpowiedzialności za te bezprawne działania”
- Niezłe, nie? Podbić, zniewolić (ewolucyjnie, etapami, szantażem i groźbami bezwzględnego użycia siły) 3 niepodległe, małe państewka i jeszcze grozić państwu, które zgodziło się resztkami suwerenności tych nieszczęsnych państewek zaopiekować się, ocalić, konsekwencjami za, cytuję: „bezprawne działania”.
Mało co może pasować jako tło do powyższej bezczelności, ale z „Psiego serca” mam jeszcze niezłe urywki:
Witek
