W ogóle, artykuł o Jacku Kaczmarskim był później. A najpierw... Najpierw był koniec lipca’2010. Może ktoś pamięta? Cała europejska część Rosji rozbłyskiwała pożarami - to tu, to tam. O tym dużo mówiono, pisano, pokazywano w TV. Lecz oprócz tego, głównego, były i jeszcze tematy dla omawiania. Różne. Inne.
Oto takim, nie najważniejszym tematem dla omawiania, był i mój artykuł o początku Warszawskiego Powstania („Pewna fotografia z Powstania. Один снимок Варшавского Восстания” , rozmieszczony w przeddzień rocznicy na jednej z polskich stron internetowych (= to wspaniałe forum – przyp.red :) tam, podczas tego omawiania, ktoś z polskich uczestników forum, jak argument na potwierdzenie swojej pozycji, przywołał ten wiersz. "Czołg".
Przywołał jako przykład tego, co w sierpniu-wrześniu 44-gо odczuwali żołnierze i oficerowie 1-gо Frontu Białoruskiego, który zatrzymał się w odległości jednego rzutu od polskiej stolicy. Do której, jak wydawało się, był tylko krok. Jedynie szerokość nurtu Wisly. Lecz...
Nie tak łatwo ten krok przez nią zrobić! To przecież nie prosto rzeczka. "Wodna przeszkoda". Która wykorzystana przez zdolnego i doświadczonego przeciwnika staje się niejako stworzoną przez samą przyrodą rubieżą obrony. Tyko dodać trochę inżynierii i fortyfikacji. Niemcy umieli to robić i dodali „trochę inżynierii i fortyfikacji”.
Oto stali tam na prawym brzegu nasi dziadowie i pradziadowie. I codziennie patrzyli na zachód. Na tamten brzeg. I słyszeli, że tam trwa walka. Widzieli dymy, pożary, walące się od trafień ściany budynków. Rozumieli, że tam, za Wisłą, giną ludzie. Towarzysze broni.
Gąsienicami zagrzebany w piach nad Wisłą
Patrzę przez rzekę pustym peryskopem
Na miasto w walce, które jest tak blisko
Że Wisły nurt frontowym staje się okopem
Rozgrzany pancerz pod wrześniowym żarem
Rwie do ataku się i pali pod dotykiem
Ale wystygły silnik śpi pod skrzepłym smarem
I od miesiąca nie siadł nikt za celownikiem
Oni jeszcze nie wiedzieli, że ginie tam, w zasadzie, dziatwa. Chłopcy i dziewczyny.
Lecz serce ich bolało. I dusza prosiła się do boju. A rozkazu nie było i nie było.
I co w takiej sytuacji odczuwa... Nie, nie maszyna. W wierszu to po prosto obraz, za którym kryje się żywy człowiek. I jego uczucia są opisane tak jaskrawie i na tyle zbiegają się z moją, rosyjską mentalnością, że kiedy ktoś powiedział, że to wolne tłumaczenie Jacka Kaczmarskiego jednego z wierszy Włodzimierza Wysockiego, nie miałem najmniejszej wątpliwości. Tak, to właśnie tak.
- Lecz... Dlaczego nie znam tego utworu?
I na potwierdzenie moich wątpliwości już ktoś z tych, co omawiał artykuł rzuciłł:
- Ależ, nie było u Wysockiego takiego wiersza!
Z tego wszystko i zaczęło się. Najpierw zainteresowałem się tamtym, czy był u Wysockiego taki wiersz. Potem zaciekawił i sam Kaczmarski - jako osobę i jako poeta.
Więc zacząłem szperać po różnych stronach internetowych. Najpierw po rosyjskich. Potem i po polskich. I co ja tam znalazłem. To sam Jacek Kaczmarski podczas swoich koncertów opowiadał o historii powstania wiersza "Czołg" .
"Kilka lat temu Daniel Olbrychski opowiedział mi, że Włodzimierz Wysocki napisał utwór o warszawskim powstaniu z punktu widzenia radzieckiego czołgu, który stoi na prawym brzegu Wisły. Ten czołg nie może zrozumieć, dlaczego ludzie, kierujący nim, nie posyłają jego w bój. Tej piosenki nigdy nie słyszałem, po tej opowieści napisałem swoją wersję. Potem okazało się, że u Wysockiego takiej piosenki nie było, był tylko taki zamysł.".
Więc tak. Rzeczywiście, nie było u Wysockiego takiego wiersza. Lecz kiedy Каczmarski pisał go, nie wiedział o tym. U wiersza nawet jest autorski podtytuł - "od Wysockiego". Wtedy, w sierpniu 87-го, Jacek pomylił się. Lecz pomylił się on tylko w jednym. W tym, że Wysocki napisał taki utwór. Nie napisał... Nie było takiego wiersza! Lecz te uczucia. Te same, które paliły dusze i serca rosyjskich żołnierzy i oficerów… - były. Były!
Krtań lufy łaknie znów pocisków smaku
A łyka tylko tłusty dym z drugiego brzegu
W słuchawkach zdjętych hełmofonów krzyk Polaków
I nie wiem czemu rzeki tej nie wziąłem z biegu
Dajcie mi wgryźć się gąsiennicą w fale śliskie
I ogniem z lufy dajcie wesprzeć barykady
By miasto w walce, które jest tak bliskie
Bezruchu mego nie nazwało mianem zdrady!
I polski poeta opisał je wyraziście, jaskrawo i prawdziwie. Może, dlatego u czytelnika rodzi się wrażenie, że to tłumaczenie z rosyjskiego źródła.
Nie. To nie tłumaczenie. To oryginalny utwór wielkiego/wybitnego polskiego poety.
Lecz milczy sztab i milczą pędy tataraku
Którymi mnie przed tymi co czekają skryto
Bo ruski tank nie będzie walczył za Polaków
Bo ruski tank zaczekać ma, by ich wybito
Gdy się wypali już powstanie ciemnym błyskiem
Włączą mi silnik i rozgrzeją krew maszyny
Bym mógł obejrzeć miasto, co tak bliskie
Bez walki zdobywając gruzy i ruiny
I po trzeciej, końcowej strofie wiersza widać, kto jest jego autorem. To już są polskie uczucia.
Wytrzymawszy dwa miesiące tych najcięższych od Stalingradu ulicznych walk*, lecz potem - koniec, nie wytrzymało już więcej! - z głębi duszy wyziera się krzywda:
- Rosjanie. Rosjanie! Gdzie wy? Czyż czekacie, aż my wszyscy tu zginiemy?
Lecz nie trzeba rozumieć tego jak oskarżycielski wyrok. Ten, który nie podlega zaskarżeniu. Nie. Na mój rozum, to całkiem nie tak.
Po prosto w życiu bywają sytuacje, kiedy uczucia przeważają nad rozsądkiem. Kiedy człowiek myśli sercem. Wtedy, na samym początku października 44-gо, nie tylko w Warszawie, Polacy myśleli sercem. I Каczmarski genialnie przekazał te uczucia swoich rodaków.
Mówią, lepiej jeden raz zobaczyć. Na pewno, to samo można powiedzieć i w odniesieniu "przeczytać".
Oczywiście, doskonale rozumiem, że powiedziane powyżej - to nie tłumaczenie wiersza (autor ma na myśli rosyjską wersję wiersza „Tank” – tłum.) . To jednak dosłowne tłumaczenie. Mam nadzieję że niezłe. Po którym, może, kiedyś znajdzie się poeta, który, w odróżnieniu od mnie, wykona prawdziwe tłumaczenie. A na razie, „na bezrybiu i rak ryba…”
Jak kiedyś mówił jeden z bohaterów Georgija Żżenowa „Wszystko co mogę…”
Konstantin Kucher tłumaczenie Stanys - wielkie dzięki!
___________________________________________________________________________________
Mnie osobiście w wierszu-pieśni „Tank” nie podoba się przymiotnik „ruski”. Może tak Polacy w 44-tym nazywali czołgi Armii Czerwonej, raczej tak było i wtedy, i w 1956 (gdy szły na Warszawę i miażdżyły węgierskie żądanie wolności), w 1968, w 1970 r. i na początku lat 80-tych. Ale tak naprawdę były to czołgi SOWIECKIE.
Choć w każdym z nich, średnio, walczyło 3-4 Rosjan, czołgi były wyprodukowane rękoma rosyjskich pracowników, według konstrukcji, które narodziły się w mózgach rodaków Mendelejewa i Sikorskiego, wyszły z fabryk znajdujących się na świętej ziemi Matuszki Rosji, obronionej ofiarami milionów rosyjskich żołnierzy. We wrześniu’44 takich czołgów z czerwoną gwiazdą było ok. 80%. Reszta – 20% to amerykańskie czołgi, podarowane Rosjanom, aby w nich poświęcali się we wzniosłym celu Zwycięstwa nad nazizmem.
Ale te, z rosyjskiej ziemi, wypełnione rosyjskimi załogami czołgi, niestety nie należały do narodu rosyjskiego, chociaż on ofiarowywał na ich zbudowanie swoje skromne oszczędności, a potem, jak już pisałem, składał je, kompletował, dokręcał ostatnie śrubki, czyścił i wysyłał do oddziałów.
Wszystkie te czołgi działały na takich, a nie innych kierunkach, starały się osiągnąć cele, których wcale nie chciały (polskie miasta w 1939 r., umocnienia linii Mannerheima w 1940 r.), wszystko zgodnie z wolą jednego człowieka, który Rosjaninem nie był. Który specjalnie dla dobra narodu rosyjskiego nawet palcem nie ruszył przez całe swoje życie i długą, jednoosobową, tyrańską władzę. Dla dobra gruzińskiego narodu również nie. Który był ideałem dla każdego internacjonalisty – wszystkie narody nienawidził równie silnie.
Dlatego nie było w jego plamach, aby ruski czołg, dokładniej – sowiecki ratował Polaków. Jeszcze jakich Polaków?! Kwiat polskiej „Białej Gwardii” – inteligencja, dzieci pisarzy, dziennikarzy, polityków, burżujów, prywaciarzy, rzemieślników, niezależnych fachowców-robotników, tzw. „miejskich kułaków”, a wiadomo – „kułak to wróg!”
Dokładnie tacy sami Polacy 24 lata wcześniej, pokazali swój prawdziwy stosunek do sprawy światowej rewolucji, kiedy Armia Czerwona pod rozkazami komarma Tuchaczewskiego podchodziła pod Warszawę, a jej południowa część pod dowództwem Jegorowa i Stalina pod Lwów.
Pokazali Armii Czerwonej i idei światowej rewolucji kierowanej przez bolszewików figę (lub gest znany od IO w Moskwie jako „odruch Kozakiewicza”), wspierając sercem i duszą mężny odpór polskich żołnierzy, takich Spartan XX wieku spod Wołomina i Zadworza, gdzie 17.08.1920 r. 330 obrońców stacji kolejowej cały dzień odrzucało wściekłe ataki kawalerii 6-tej dywizji konarmii Budionnego. Wieczorem, gdy skończyła się im amunicja, odpierali ataki już tylko bagnetami… 318 z 330 poległo. Brakuje tam tylko pomnika z napisem: „Przechodniu, idź powiedz Polsce: tu zginęli wierni Tobie do końca”. Ale komarm Budionny stracił tam cały dzień (podobnie jak generał Santa Anna pod Alamo) i po nim nie mógł już myśleć o zdobyciu „zawsze wiernego” miasta. Mógł tylko zdążyć pod Komarowo, gdzie 30.08.1920 dostał lanie od pułkownika Juliusz Rummla - "Pogrom Konarmii Budionnego"
Podobno w zemście za kompromitującą klęskę w Polsce (wynikającą również z jego niesubordynacji, niewykonania rozkazu przełożonego Trockiego-Bernsteina) „gospodarz” rozkazał zamordować 22 tys. polskich jeńców wojennych.
Co mu było w stanie przeszkodzić, przecież nie sumienie! 7 lat wcześniej rozkazał rozstrzelać 700 tysięcy wiernych sobie i sprawie komunizmu sowieckich władzy towarzyszy, a 3 razy więcej (czyli ponad 2 miliony) aresztować, torturować (tzn. „przesłuchiwać z zastosowaniem specjalnych środków”), zsyłać na „nieludzką ziemię” (tytuł książki Józefa Czapskiego o przeżytym zesłaniu. Polecam równie dobrą Gustawa Herling-Grudzińskiego „Na nieludzkiej ziemi”).
Stalin rozkazał więzić i męczyć nawet najbardziej wiernych i oddanych mu duszą i sercem ludzi. Uwięził w GULAGu żony nominalnego szefa państwa sowieckiego Kalinina i ministra spraw zagranicznych Mołotowa. Aresztował swojego wieloletniego szefa ochrony generała Własika, którego znał od czasów walk pod Carycynem (później Stalingrad, obecnie Wołgograd). A po wielu wspólnie przeżytych latach herszt (tak określał Stalina A.Sołżenicyn) go aresztował. Człowieka bardziej oddanego Stalinowi nie było.
„I Własik po uwolnieniu opowiadał, że Stalin zaczął nienawidzić Polski po hańbiącym ataku Warszawę, kiedy Polacy nabili tyłek Budionnemu, Stalinowi, Tuchaczewskiemu i reszcie czerwonych wojaków. I Własik był przekonany, że Stalin w stosunku do Polski nie kierował się tylko wielką polityką, ale i licznymi motywami. Stąd i mord bez sądu w Katyniu.”
Jeśli to był by rosyjski, a nie sowiecki czołg…
Kiedyś odpowiednikiem czołgu na polach bitew była kawaleria, jej szwadron, pluton.
W „wyzwoleńczych polskim marszu” (tak wojna 1919-20 oraz agresja 17.09.1939 jest / była nazywana przez sowiecką historiografię) część rosyjskich żołnierzy, zobaczywszy, że to nie żaden marsz wyzwolenia, a przeciwnie – zniewolenia i agresji, porzuciła szeregi sowieckiej armii, czasami wyrywając przy okazji „czerwone chwasty” komisarzy i przystąpiła do Polaków, razem z nimi bijąc się w obronie Polski. Były to m.in. szwadrony (sotnie) pod dowództwem Aleksandra Salnikowa (w Wojsku Polskim – Samodzielna Brygada Kozaków Dońskich), kozacy esauła Aleksandra Jakowlewa. Jeszcze na początku wojny walczyła Pińska Rosyjska Drużyna, złożona z oficerów Białej Armii, wyróżniająca się wyszkoleniem i skutecznością (pochwały dowództwa frontu). Na południowym froncie walczyła dzielnie 3.Armia Rosyjska pod dowództwem gen. Pieremkina.
Dlatego myślę, czuję, wiem, że jeśli to był by rosyjski (ruski) czołg na prawym brzegu Wisły, to rzucił by się w nurty rzeki, aby nie słyszeć więcej w „hełmofonach krzyków Polaków”, przepłynął ją i bił się razem z nimi do końca. Jak starszy lejtnant Wiktor Baszmakow czy Grisza Siemionow z Urala, bohater Starówki, kawaler Krzyża Walecznych. Jak esauł Salnikow, generałowie Kutiepow i Pieremkin 24 lata wcześniej, w 1920 roku, roku decydującym dla losów Europy i świata. Ale był tam, niestety, sowiecki tank…
Witek
Przy okazji polecam swój cykl artykułów o sowieckiej "pomocy" lotniczej dla Powstania'44"Stalin (nie) czekał aż się Powstania wypali..."
*************************************************************************************************
Вообще-то, статья о Яцеке Качмарском была потом. А сначала… Сначала был июль 2010-го. Самый его конец. Может, кто помнит? Вся Европейская часть России вспыхивала пожарами – то тут, то там. Об этом много говорили, писали, показывали. Но помимо этой, основной, были и ещё темы для обсуждения. Разные. Другие.
Вот такой, не самой важной темой для обсуждения, была и моя статья о Варшавском восстании, размещенная на одном из польских сайтов накануне годовщины его начала. Именно там, в ходе того обсуждения, кто-то из польских участников форума, как аргумент в подтверждение своей позиции, привел это стихотворение. «Танк».
Привел как пример того, что в августе-сентябре 44-го чувствовали бойцы и офицеры 1-го Белорусского фронта, остановившиеся всего в одном броске от польской столицы. До которой им было, как казалось, всего ничего. Ширина Вислинского русла. Но…
Никак через него! Это же не просто река. «Водная преграда». Которая используется умелым и знающим противником как устроенный самой природой рубеж обороны. К нему бы только добавить кое-чего инженерного…Немцы и добавили.
Вот и стояли наши деды и прадеды на правом берегу. И каждый день смотрели на запад. На другой берег. И слышали, что там идут бои. Видели дымы, пожары, медленно оседающие и рушащиеся от прямого попадания стены и здания. Понимали, что там, за Вислой, гибнут люди. Товарищи по оружию.
Траки загребают песок Вислы.
Смотрю в перископ на пустую реку,
На город в огне, который так близко.
Что Висла кажется фронтовым окопом,
На броне – теплый свет сентября.
В атаку бы и – гори оно всё…
Но в холодной смазке спит двигатель.
Уже месяц, как никто и не думает его будить…
(перевод К. Кучера)
Они ещё не знали, что гибнет там, в основном, пацанва. Мальчишки и девчонки.
Но сердце у них болело. И душа просилась в бой. А приказа всё не было и не было…
И что в такой ситуации чувствует… Нет, не машина. В стихотворении просто образ, за которым скрыт живой человек. И его чувства описаны так ярко и настолько совпадают с моей, русской ментальностью, что когда кто-то сказал, что это вольный перевод Яцеком Качмарским одного из стихотворений Владимира Высоцкого, у меня не было ни малейшего сомнения. Да, это именно так.
Но… Почему я не знаю этого произведения?
И в подтверждение моих сомнений уже кто-то из обсуждавших статью роняет:
– Да не было у Высоцкого такого стихотворения!
С этого всё и началось. Сначала я заинтересовался тем, было ли у Высоцкого такое стихотворение. Потом мне стал интересен сам Качмарский – как личность и как поэт.
Ну, я и стал лазить по разным сайтам. Сначала русским. Потом и польским. И вот что я нашел. Это сам Яцек Качмарский рассказывал об истории создания стихотворения «Танк» во время своих концертов:
«Несколько лет назад Даниель Ольбрыхский рассказал мне, что Владимир Высоцкий написал произведение о варшавском восстании с точки зрения советского танка, который стоял на правом берегу Вислы. Этот танк не может понять, почему люди, управляющие им, не посылают его в бой. Я этой песни никогда не слышал, написал по этому рассказу свою версию. Потом оказалось, что у Высоцкого такой песни не было, был только замысел...»
Вот так. Действительно, не было у Высоцкого такого стихотворения. Но когда Качмарский писал его, он не знал об этом. У стихотворения даже есть авторский подзаголовок – «из Высоцкого». Тогда, в августе 87-го, Яцек ошибся. Но ошибся он только в одном. В том, что у Высоцкого есть такое произведение.
Не было… Не было такого! Но вот чувства… Те самые, которые жгли души и сердца русских солдат и офицеров – были. Были!
Сухая гортань ствола жаждет вновь почувствовать вкус снаряда,
Но глотает только смрадный дым и гарь с того берега!
Сорвать бы наушники шлемофона, чтобы не слышать крик поляков…
Я не знаю, почему не взяли этой реки с ходу,
Моя бы воля, – вошел бы в её бегущие воды
И своим огнем поддержал их баррикады.
Город ещё борется. И он – так близко…
А моё молчание там могут назвать изменой...
(перевод К. Кучера)
И польский поэт описал их выпукло, ярко и правдиво. Может, поэтому у читателя и складывается впечатление, что это перевод русского первоисточника.
Нет. Это не перевод. Оригинальное произведение великого польского поэта.
И по третьей, заключительной строфе стихотворения видно, кто его автор. Это уже польские чувства. Сдерживавшаяся два месяца боёв, но потом – всё, не удержать больше! – прорвавшаяся откуда-то из глубины души обида:
– Русские… Русские! Где вы?.. Неужели ждете, пока мы все здесь погибнем?
Но не надо понимать это как обвинительный приговор. Тот, который не подлежит обжалованию. Нет. На мой взгляд, это совсем не так.
Просто в жизни бывают ситуации, когда чувства преобладают над разумом. Когда человек думает сердцем. Тогда, в самом начале октября 44-го, поляки думали сердцем не только в Варшаве. И Качмарский гениально передал эти чувства своих соотечественников…
Но молчит штаб и молчат ростки аира,
Которыми меня скрыли от тех, что ждут.
Потому что русский танк не будет воевать за поляков!
Потому что русский танк должен ждать, пока их не убьют!
А когда сгорит пламя восстания и на город опустится тьма…
Вот тогда включат мой двигатель и оживят кровь машины,
Чтобы смог осмотреть город, что так близко.
Этот щебень и руины, завоеванные без боя…
Jacek Kaczmarski
24.8.1987
(перевод К. Кучера)
Говорят, лучше один раз увидеть. Наверное, то же самое можно сказать и в отношении «прочитать».
Конечно, я прекрасно понимаю, что приведенное выше – не перевод. Это всё-таки подстрочник. Надеюсь, неплохой. По которому, может, когда-то найдется поэт, который, в отличие от меня, сделает настоящий перевод. А пока, за неимением гербовой...
Как когда-то говорил один из героев Георгия Жженова: «Всё, что могу»...
Konstantin Kucher
_____________________________________________________________________________________
Mне лично в песне "Танк" не нравится прилагательное "русский" (o танкe). Может так поляки в 1944-ом называли танки РККА. Скорее всего, так и было тогда. И в 1956 году ( ), и в 68-ом, и в 70-ом и в начале 80-ых - тоже. Но на самом деле это были СОВЕТСКИЕ танки.
Хотя в каждом из них, статистически, воевало 3-4 русских военнослужащих. Танки были сделаны руками русских людей, по конструкциям, которые родились в умах соотечественников Менделеева и Сикорского. Да и изготовлены они были на святой земле Матушки России, защищенной жертвами миллионов русских солдат. В сентябре 44-ого таких танков с красной звездой было процентов 80. Остальные 20 % - это американские танки, поставленные русским людям по программе ленд-лиза, чтобы они в них приносили себя в жертву в священном деле Победы над нацизмом.
Но эти танки, хотя и были с русской земли, с русскими экипажами, но собственностью русского народа они, пожалуй, не были. Несмотря на то, что он жертвовал на их постройку свои скромные сбережения, а потом, как я уже написал выше, собрал их, покрасил, почистил и, прикрутив последние гайки, отправил по воинским частям и подразделениям.
Танки действовали не в тех направлениях, на которых они бы хотели действовать. И стремились достичь цели, которой, вполне возможно, они совсем не желали (нп. польские города в 1939 г. или блиндажа линии Манергеима в Финляндии в 1939-40 гг.) Цели, а соответственно и действия танков, определяла не их собственная воля. А воля человека, который, кстати, русским не был… Который нарочно для блага русского народа пальцем не шевельнул за всю свою долгую жизнь и длинную, единоличную, тиранскую власть. Ничего он не сделал и для блага грузинского народа. Он был идеалом каждого настоящего интернационалиста – одинаково сильно ненавидел все нации.
Поэтому и не было в его намерениях, чтобы русский, вернее - советский танк спасал поляков. Да ещё каких поляков? Смесь польской "Белой Гвардии" - интеллигенция, семьи писателей, журналистов, политиков, буржуев, мелких частников, самостоятельных рабочих (этаких городских кулаков, а ведь известно, что "кулак - враг!").
Точно таких же, которые своё искренние отношение к делу мировой революции показали 24 года до этого, когда Красная Армия под командованиемТухачевского подходила к Варшаве, а её южная часть, возглавляемая Сталиным (и Егоровым) - ко Львову. Показали Красной Армии и идее мировой пролетарской революции под руководством большевистской партии свою фигу, поддержав душой и сердцем мужественный отпор польских защитников, спартанцев 20-го века из Воломина и Задвожа,где 17.08.1920 г. 330 защитников ж/д станции целый день отбрасывали бешеные атаки кавалерии 6-ой дивизии Koнapмии Буденного. Вечером когда закончились боенприпасы, оборонялись штыками. 318 из 330 погибли. Но Буденный при этом потерял целый день, и после оказания такой отчаянной обороны, не мог даже думать о захвате Львова. Потом мог только спасаться побегом от польской кавалерии возглавляемой выпускником питерского военного училища полковником Руммелом в битве под Комарово.
Говорят из-за этого позорного поражения xозяин (между прочим - xозяин и всех танков с красной звездой) приказал уничтожить 22 тыс. польских пленных офицеров.
Что ему мешало, ведь не совесть! За 7 лет до этого онприказал расстрелять 700 тысяч своих верных большевистских товарищей, а нa 3 раза больше арестовать, пытать (= допрашивать с пристрастием), ссылать на "бесчеловечную землю" ( Ю́зеф Ча́пский - Автор мемуарных книг оГУЛАГе «На бесчеловечной земле» (1949) .B1942 вТашкенте познакомился yА. Н. Толстого сАнной Ахматовой. Чапскому посвящено её стихотворение «В ту ночь мы сошли друг от друга с ума…» Чапский писал oД. С. Мережковском,Д. В. Философове,А. М. Ремизове, с которыми был близко знаком). Густав Херлинг-Грудзинский - его главные книги — это записки о советском лагере Другой мир, которые чаще всего сопоставляют с Записками из мертвого дома Ф.М.Достоевского и Колымскими рассказами В.Шаламова ).
Приказал казнить даже самых верных и преданных себе душою и сердцем. Таких, как Николай Сидорович Власик, начальник личной охраны Сталина, которого последний знал со времён боёв под Царицыным. А затем пахан его арестовал. Человека, более преданного Сталину не было.
„И Власик после освобождения из тюрьмы рассказал, что Сталин возненавидел Польшу после позорного похода на Варшаву, когда поляки надрали зад Будённому, Сталину, Тухачевскому и прочим воякам. И Власик был убеждён, что Сталин в отношениях к Польше руководствовался не только большой политикой, но и личными мотивами. Отсюда и бессудный расстрел поляков в Катыни.”
Если бы это был русский, а не советский танк ...
Вот раньше эквивалентом танка на полях сражении была кавалерия. Её эскадроны.
В "освободительном" походе Красной Армии на Польшу в 1919-20 годах часть русских солдат, принудительно мобилизованных в РККА, увидев, что это совсем не освободительных поход, а наоборот - захватнический и враждебный, бросилась защищать поляков от этого "освобождения". Это были эскадроны есаула Александра Сальникова (потом, в шеренгах польской армии - Самостоятельная Бригада Донских Казаков), есаула Александра Яковлева . Ещё в 1919 году на фронте воевала Пинская русская дружина, состоящая из белых офицеров Российской Армии. На юге надёжным польским союзником была 3-ая армия ген. Перемкина, не пропустившая там красных!
Если это был бы русский танк, он бы бросился в волны Вислы, чтобы не слышать воплей гибнущих поляков и чтобы вместе с ними биться до конца, как это сделали старший лейтенант Виктор Башмаков или красноармеец Гриша Семёнов из Старого Города, герой его защиты, кавалер Креста Доблестных с Урала(Портреты Варшавского восстания. KW. Красноармеец Гриша). Как есаул Сальников и генералы Кутепов и Перемыкин за 24 года до этого, в 1920-ом годy, годy решившем судьбу Европы и миpa!
Но там был советский танк ...
Witek
